norweski sweter

Wspominałam już przy okazji torby, że Tat załatwił mi wełnę, i że powstał z niej sweter.
Był to chyba pierwszy wydziergany przeze mnie sweter. Powstał jakieś 7 lat temu. Bardzo podobały mi się w tym czasie norweskie wzory i koniecznie chciałam sobie kupić sweter z nimi, były jednak drogie, a ja nie miałam pieniędzy. Ale skoro miałam pod dostatkiem wełny i to w dwóch (niefarbujących) kolorach to żal było nie skorzystać.

Pamiętam jak długo się do tego przedsięwzięcia przygotowywałam. Wypytywałam mamę i projektowałam wzór odpowiedniej wielkości, na podstawie  rozmiaru próbki z mojej wełny. Znalazłam nawet zapiski dotyczące tego zaawansowanego projektu.

Najbardziej skomplikowane wydawało mi się przerabianie wszystkiego (rękawów, przodu i tyłu) naraz, uwzględniając ujmowanie oczek i wzór. Jednak w rezultacie okazało się to dosyć proste. Zwłaszcza, że nie umiałam wtedy jeszcze szyć, i konstrukcja rękawa byłaby chyba jednak trudniejsza.

Właściwie nie ma tu nic skomplikowanego. Ścieg jest prosty, wzór łatwo zapamiętać. Jedyną komplikacją jest zwężanie. Robi się przód, tył i dwa rękawy do wysokości pachy, a potem przerabia wszystko razem naokoło, odejmując od pewnego momentu oczka na dekolt. Nie wiadomo tylko ile, zależy to od grubości włóczki i drutów, ale zawsze można obliczyć na podstawie próbki (ile cm obwodu ma mieć dekolt i ile cm zajmuje np 10 oczek) lub dopasowywać na sobie.
Sweter ma spory kaptur. Zawsze lubiłam kaptury. A konstrukcyjnie to po prostu długi prostokąt złożony na pół i zszyty z jednej strony.

Jako że sweter jest z prawdziwej, nijak nie przetworzonej wełny, prosto z owcy, to gryzie. Bardzo. Zwłaszcza po szyją. Trzeba zakładać pod niego mocno zabudowane bluzki, bo inaczej trudno wytrzymać. Taka wełna słabo nadaje się na ubrania, jest też bardzo szorstka w dotyku, chociaż w czymś pod spodem daje radę wytrzymać, a niewątpliwą zaletą jest grzanie. W swetrze jest bardzo ciepło. Nie ma to jak prawdziwa wełna na zimę.